STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH

STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH

§ 1

1. „Standardy Ochrony Małoletnich” (zwane dalej „Standardami”) zostały opracowane  przez FUNDACJĘ #DOBRYHASZTAG z siedzibą w Krakowie przy ul. Marcika 4, 30-443 Kraków, wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieście w Krakowie, XI Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS: 0001042729, posiadającą numer NIP: 6793271641 i REGON: : 525889790, reprezentowaną przez: Mateusza Masiora – Prezesa Zarządu na podstawie art. 22b ustawy z 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich. 
2. Naczelnym celem standardów jest zapewnienie bezpieczeństwa małoletnim, dbałość o ich dobro, uwzględnianie ich potrzeb i podejmowanie działań w ich jak najlepszym interesie.
3. Ilekroć w Standardach jest mowa o:
   1. Pracownik – jest to osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej, jest nim także członek kierownictwa podmiotu, a także wolontariusz, stażysta czy praktykant.
   2. Podmioty współpracujące – są to podmioty zewnętrzne współpracujące z organizatorem wypoczynku, świadczące usługi na rzecz organizatora wypoczynku,  np. agencje ochrony, firmy cateringowe, podmioty medyczne, organizacje pozarządowe, kluby sportowe, szkoły językowe.
   3. Małoletni – inaczej również dziecko. Należy przez to rozumieć osobę, która nie ukończyła 18 roku życia.
   4. Opiekun małoletniego – należy przez to rozumieć osobę uprawnioną do reprezentacji i stanowieniu o małoletnim, w szczególności jego przedstawiciel ustawowy.
   5. Zgoda rodzica małoletniego – oznacza zgodę co najmniej jednego z rodziców/opiekunów małoletniego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami/opiekunami należy poinformować ich o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny. 
   6. Krzywdzenie małoletniego – krzywdzenie małoletniego to każde zachowanie względem małoletniego, które stanowi wobec niego czyn zabroniony. Oprócz tego krzywdzeniem jest zaniedbanie (zamierzone lub niezamierzone), działanie lub zaniechanie a także każdy jego rezultat, skutkujący naruszeniem praw, swobody, dóbr osobistych dziecka i zakłóceniem jego rozwoju. Wyróżnia się następujące, podstawowe formy krzywdzenia:
      1. Przemoc fizyczna wobec małoletniego – jest to jednorazowe bądź powtarzające się działanie bądź zaniechanie wskutek którego małoletni doznaje faktycznej fizycznej krzywdy lub jest na nią potencjalnie zagrożone. Krzywda stanowi rezultat działania bądź zaniechania ze strony rodzica, opiekuna, osoby odpowiedzialnej za małoletniego, posiadającej nad nim władzę lub takiej, której ufa. 
      2. Przemoc psychiczna wobec małoletniego – jest to długotrwała, niefizyczna, szkodliwa interakcja pomiędzy małoletnim a osobą za nie odpowiedzialną lub osobą, której małoletni ufa. Tak jak w przypadku przemocy fizycznej obejmuje zarówno działania, jak i zaniechania. 
   7. Przemoc seksualna wobec małoletniego – jest to angażowanie małoletniego poprzez dorosłego lub inne dziecko w aktywność seksualną. Dotyczy sytuacji gdy nie dochodzi do kontaktu fizycznego (np. ekshibicjonizm, molestowanie werbalne - np. prowadzenie rozmów o treści seksualnej nieadekwatnej do wieku dziecka, komentowanie w sposób seksualny wyglądu i zachowania dziecka, zachęcanie do kontaktu z treściami pornograficznymi, grooming - strategie nieseksualnego uwodzenia dziecka z intencją nawiązania kontaktu seksualnego w przyszłości) i gdy do takiego kontaktu dochodzi (sytuacje takie jak: dotykanie dziecka, zmuszanie dziecka do dotykania ciała sprawcy, stosunek seksualny). 
   8. Zaniedbywanie małoletniego – jest to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie fizycznych i psychicznych potrzeb małoletniego. Może przyjmować formę nierespektowania praw dziecka, co w rezultacie prowadzi do zaburzeń w jego zdrowiu i/lub rozwoju. Do zaniedbywania dziecka dochodzi w relacjach dziecka z osobą zobowiązaną do opieki, wychowania, troski i ochrony.
   9. Przemoc rówieśnicza – inaczej również nękanie rówieśnicze, bullying. Przemoc rówieśnicza ma miejsce gdy małoletni doświadcza różnych form nękania ze strony rówieśników. Dotyczy działań bezpośrednich lub z użyciem technologii komunikacyjnych (np. za pośrednictwem Internetu i telefonów komórkowych). Przemoc rówieśniczą obserwujemy, gdy szkodliwe działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje:
      1. Przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie).
      2. Przemoc relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie, szantaż).
      3. Przemoc fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie).
      4. Przemoc materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów).
      5. Cyberprzemoc/przemoc elektroniczną (np. złośliwe wiadomości w komunikatorach, wpis w serwisie społecznościowym, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę).
      6. Wykorzystanie seksualne tj. dotykanie intymnych części ciała lub zmuszanie do stosunku płciowego lub innych czynności seksualnych przez rówieśnika.
      7. Przemoc uwarunkowaną normami i stereotypami związanymi z płcią (np. przemoc w relacjach romantycznych między rówieśnikami).
   10. Osoba odpowiedzialna za standardy ochrony małoletnich – pracownik wyznaczony przez kierownictwo podmiotu sprawujący nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony małoletniego w podmiocie oraz ich aktualność.
   11. Osoba odpowiedzialna za ochronę dziecka – pracownik wyznaczony przez kierownictwo podmiotu odpowiedzialny za przyjmowanie zgłoszeń o zagrożeniu dobra dziecka i podejmowanie interwencji przed właściwymi organami lub instytucjami.
   12. Osoba odpowiedzialna za udzielanie wsparcia dziecku – osoba odpowiedzialna za opracowanie planu wsparcia dziecka i jego monitorowanie.
   13. Dane osobowe dziecka – wszelkie informacje umożliwiające identyfikację małoletniego, w tym jego imię i nazwisko, wizerunek.

§ 2.

1. Podstawową zasadą wszystkich czynności podejmowanych przez pracowników podmiotu jest działanie dla dobra małoletniego i w jego interesie. Pracownicy traktują małoletniego z szacunkiem oraz uwzględnia jego godność i potrzeby. Niedopuszczalne jest stosowanie przez pracownika wobec dziecka przemocy w jakiejkolwiek formie oraz nawiązywanie z dzieckiem jakichkolwiek relacji o charakterze seksualnym czy romantycznym.
2. Znajomość i zaakceptowanie zasad są potwierdzone podpisaniem odpowiedniego oświadczenia: wzór oświadczenia stanowi załącznik nr 2 do Standardów.
3. Wszelkie oświadczenia złożone przez osobę, z którą ma być nawiązany stosunek pracy lub która ma działać w ramach podmiotu, zostają włączone do akt osobowych pracownika, a w przypadku ich braku dołączone do umowy cywilnoprawnej.
4. Brak zgody na podpisanie wymaganych oświadczeń wyłącza możliwość nawiązania stosunku pracy lub nawiązania każdej innej formy współpracy. 

§ 3.

1. W każdym przypadku, niezależnie od podstawy zatrudnienia lub nawiązania współpracy, podmiot ustala dane kandydata na pracownika, jego kwalifikacje oraz kompetencje do pracy z dzieckiem. 
2. Przed zatrudnieniem osoby w podmiocie lub nawiązaniem współpracy w innej formie i powierzeniem kandydatowi obowiązków polegających na pracy z dzieckiem podmiot ustala także czy występuje z jego strony ryzyko stworzenia zagrożenia dla dobra i bezpieczeństwa dziecka. Nadto ustala, czy kandydat podziela wartości podmiotu dotyczące poszanowania dzieci oraz ich praw.
3. Przed nawiązaniem współpracy z daną osobą, podmiot przestrzega obowiązku wynikającego z art. 21 ustawy o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich.
4. Zasady bezpiecznych relacji pracowników z dziećmi obowiązują wszystkich pracowników, współpracowników, stażystów i wolontariuszy, członków podmiotu, a także każdą dorosłą osobę mającą kontakt z dziećmi znajdującymi się pod opieką podmiotu, jeśli kontakt ten jest związany z działalnością podmiotu.

5. Każdy pracownik działa w ramach obowiązującego prawa, przepisów wewnętrznych podmiotu oraz swoich kompetencji. 

§ 4.

1. Do obowiązków osoby odpowiedzialnej za standardy ochrony dzieci należy:
   1. Dbałość o udostępnienie standardów ochrony dzieci na stronie internetowej podmiotu oraz na jego terenie.
   2. Przygotowanie pracownika podmiotu do stosowania standardów ochrony dzieci przed przystąpieniem do pracy albo po dokonaniu jakichkolwiek zmian w standardach.
   3. Delegowanie zadań oraz odpowiedzialności związanych z realizacją standardów ochrony dzieci w podmiocie do odpowiednich jednostek oraz monitoring ich realizacji.
   4. Prowadzenie ewidencji pracowników podmiotu, którzy zapoznali się ze standardami ochrony dzieci przed przystąpieniem do pracy albo po dokonaniu w niej zmian.
   5. Przegląd standardów ochrony dzieci w porozumieniu i współpracy z kierownictwem, pracownikami podmiotu oraz dziećmi i w miarę możliwości ich rodzicami/opiekunami.
   6. Monitorowanie czy występują trudności w stosowaniu standardów.
   7. Koordynowanie prac związanych z aktualizacją standardów.

§ 5.

1. Do osoby odpowiedzialnej za ochronę dziecka należy, stosowne do sytuacji:
   1. Przyjęcie zgłoszenia o wystąpieniu czynnika ryzyka zagrożenia dobra dziecka.
   2. Przyjęcie zgłoszenia o ujawnieniu symptomów krzywdzenia dziecka lub krzywdzeniu dziecka; ujawnionych lub zgłoszonych incydentach lub zdarzeniach zagrażających dobru dziecka, udokumentowanie ich, weryfikacja oraz informowanie kierownictwa podmiotu o wynikach poczynionych ustaleń.
   3. Przyjęcie zgłoszenia o podejrzeniu lub niewłaściwym udostępnieniu; rozpowszechnianiu lub wykorzystaniu wizerunku dziecka lub ujawnione na tym tle problemy.
   4. Zainicjowanie interwencji.
   5. Zawiadomienie zespołu interdyscyplinarnego w celu wszczęcie procedury „Niebieskiej Karty.
   6. Zawiadomienie sądu opiekuńczego. 
   7. Złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego.
   8. Prowadzenie ewidencji zdarzeń oraz interwencji, zabezpieczanie dokumentacji.

§ 6.

1. Do osoby odpowiedzialnej za udzielanie wsparcia dziecku należy:
   1. Opracowanie planu pomocy dziecku.
   2. Współpraca ze specjalistami udzielającymi wsparcia.
   3. Monitorowanie wsparcia udzielanego dziecku.

§ 7.

1. Każdy pracownik jest w szczególności zobowiązany do utrzymywania profesjonalnej relacji z dzieckiem i każdorazowego rozważenia, czy reakcja, komunikat bądź działanie wobec dziecka są adekwatne do sytuacji, bezpieczne, uzasadnione i sprawiedliwe wobec innych dzieci. 
2. Wszelkie działania względem dziecka powinny być prowadzone w sposób otwarty i przejrzysty dla innych, aby zminimalizować ryzyko błędnej interpretacji zachowania.

§ 8.

1. Każdy pracownik w komunikacji z dzieckiem:

1. Zachowuje cierpliwość i szacunek wobec dziecka.
2. Uważnie słucha dzieci i udziela im odpowiedzi adekwatnych do ich wieku i danej sytuacji.
3. Podejmując decyzje dotyczące dziecka, informuje je o tym i stara się brać pod uwagę jego oczekiwania.
4. Szanuje prawo dziecka do prywatności. Jeśli konieczne jest odstąpienie od zasady poufności, aby chronić dziecko, informuje je o tym najszybciej jak to możliwe.
5. Dba o to, aby w przypadku dostępności innych pracowników, być w zasięgu ich wzroku lub słuchu kiedy prowadzi aktywności z dziećmi. W wyjątkowych i uzasadnionych sytuacjach, kiedy musi zostać z dzieckiem sam na sam, zawsze powiadamia o tym inni pracownicy oraz informuje, w którym dokładnie miejscu będzie przebywać wraz z dzieckiem.
6. Zapewnia dziecko że jeśli czuje się niekomfortowo w jakiejś sytuacji, wobec konkretnego zachowania czy słów, może o tym powiedzieć temu pracownikowi lub wskazanej osobie i może oczekiwać odpowiedniej reakcji i/lub pomocy.
7. Nie zawstydza, nie upokarza, nie lekceważy i nie obraża dziecka.
8. Nie krzyczy na dziecko, a w sytuacji wynikającej z zagrożenia bezpieczeństwa dziecka lub innych dzieci reaguje w inny stanowczy, zdecydowany sposób.
9. Nie ujawnia informacji wrażliwych dotyczących dziecka wobec osób nieuprawnionych, w tym wobec innych dzieci. Obejmuje to wizerunek dziecka, informacje o jego/jej sytuacji rodzinnej, ekonomicznej, medycznej, opiekuńczej i prawnej.
10. Nie zachowuje się w obecności dzieci w sposób niestosowny. Obejmuje to używanie wulgarnych słów, gestów i żartów, czynienie obraźliwych uwag, nawiązywanie w wypowiedziach do aktywności bądź atrakcyjności seksualnej oraz wykorzystywanie wobec dziecka relacji władzy lub przewagi fizycznej (zastraszanie, przymuszanie, groźby).
11. Pomaga dzieciom i uwzględnia ich umiejętności rozwojowe, w tym możliwości wynikające z niepełnosprawności bądź specjalnych potrzeb.

§ 9.

1. Każdy pracownik w działaniach z dziećmi:

1. Jest zobowiązany do jawności każdorazowego kontaktu z dziećmi.
2. Docenia i szanuje wkład i wysiłek dzieci, nie koncentruje się wyłącznie na wydajności i wynikach, nie obwinia dzieci za przegraną.
3. Traktuje dzieci równo bez względu na ich warunki, płeć, orientację seksualną, sprawność lub niepełnosprawność, status społeczny, etniczny, kulturowy, religijny i światopogląd.
4. Szanuje prywatność dzieci, w szczególności nie wchodzi do toalet, pod prysznice i do szatni gdy przebywają tam dzieci.
5. Informuje kierownictwo podmiotu o wszystkich ryzykownych sytuacjach, które obejmują zauroczenie dziecka pracownikiem lub pracownika dzieckiem. W przypadku bycia świadkiem takiej sytuacji, reaguje stanowczo i z wyczuciem.
6. Unika faworyzowania dzieci i nie otacza ich osobistą opieką, której nie potrzebują.
7. Nie nawiązuje z dzieckiem jakichkolwiek relacji romantycznych lub seksualnych ani nie składa mu propozycji o nieodpowiednim charakterze. Obejmuje to także seksualne komentarze, żarty, gesty oraz udostępnianie dzieciom treści erotycznych i pornograficznych bez względu na ich formę.
8. Nie utrwala wizerunku dziecka (filmowanie, nagrywanie głosu, fotografowanie) dla potrzeb prywatnych. Dotyczy to także umożliwienia osobom trzecim utrwalenia wizerunków dzieci, jeśli kierownictwo podmiotu nie zostało o tym poinformowane, nie wyraziło na to zgody i nie uzyskał zgód rodziców/opiekunów prawnych oraz samych dzieci.
9. Nie proponuje dzieciom alkoholu, wyrobów tytoniowych ani nielegalnych substancji, jak również nie używa ich w obecności dzieci.
10. Nie przyjmuje pieniędzy ani prezentów od dziecka oraz rodziców/opiekunów prawnych dziecka. Nie wchodzi w relacje jakiejkolwiek zależności wobec dziecka lub rodziców/opiekunów dziecka, które mogłyby prowadzić do oskarżeń o nierówne traktowanie bądź czerpanie korzyści majątkowych i innych.
11. Pomaga dzieciom i uwzględnia ich umiejętności rozwojowe, w tym możliwości wynikające z niepełnosprawności bądź specjalnych potrzeb.

§ 10.

1. Każdy pracownik w kontakcie fizycznym z dziećmi:

1. W sytuacji, w której musi dotknąć dziecko, uprzednio wyjaśnia co i z jakiego powodu będzie robił.
2. Jest zawsze przygotowany na wyjaśnienie swoich czynności i gestów względem dziecka.
3. Zachowuje szczególną ostrożność wobec dzieci, które doświadczyły nadużycia i krzywdzenia, w tym seksualnego, fizycznego bądź zaniedbania.
4. W sytuacjach wymagających czynności pielęgnacyjnych i higienicznych wobec dziecka, w tym dziecka niepełnosprawnego, unika innego niż niezbędny kontaktu fizycznego z dzieckiem. Należy zadbać o to, aby podczas każdej czynności pielęgnacyjnej i higienicznej była obecna inna osoba z podmiotu. Jeśli pielęgnacja i opieka higieniczna nad dziećmi należą do obowiązków pracownika, jest on odpowiednio przeszkolony.
5. Nie bije, nie szturcha, nie popycha, nie szarpie, nie kopie, nie klepie, ani w jakikolwiek sposób nie narusza integralności fizycznej dziecka
6. Nie dotyka dziecka w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
7. Nie angażuje się w aktywności typu łaskotanie, udawane walki z dziećmi czy brutalne zabawy fizyczne.
8. Pomaga dzieciom i uwzględnia ich umiejętności rozwojowe, w tym możliwości wynikające z niepełnosprawności bądź specjalnych potrzeb.

§ 11.

1. Co do zasady kontakt pracownika z dzieckiem powinien odbywać się wyłącznie w godzinach pracy i dotyczyć celów mieszczących się w zakresie obowiązków pracownika.
2. Pracownikowi nie wolno zapraszać dziecka do swojego miejsca zamieszkania ani spotykać się z nim poza godzinami pracy. 
3. Pracownikowi nie wolno kontaktować się z dziećmi prywatnymi kanałami komunikacji bez wiedzy ich opiekunów oraz kierownictwa podmiotu.
4. Jeśli jest to konieczne, spotkanie z dzieckiem poza godzinami pracy, pracownik musi poinformować o tym kierownictwo podmiotu, a rodzic/opiekun dziecka musi wyrazić zgodę na taki kontakt.
5. Jeśli dziecko i jego opiekun dzieci są osobami bliskimi lub znajomymi pracownika, podczas kontaktów towarzyskich, pracownik ten jest zobowiązany do zachowania w poufności wszystkich informacji dotyczących innych dzieci oraz ich opiekunów.

§ 12.

1. Pracownik posiada wiedzę i w ramach wykonywanych obowiązków zwraca uwagę na czynniki ryzyka i symptomy krzywdzenia dzieci. 
2. Przygotowanie pracowników do stosowania Standardów obejmuje zapoznanie pracowników z treścią Standardów, udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące Standardów, a także, w razie potrzeby, organizacje szkolenia dotyczącego ochrony dzieci i obowiązków pracowników względem dzieci znajdujących się pod ich opieką. 
3. Co najmniej raz w roku lub na uzasadniony wniosek, któregoś z pracowników, osoba odpowiedzialna za standardy ochrony małoletnich dokonuje ich przeglądu oraz w razie potrzeby aktualizuje. 
4. Po aktualizacji standardów pracownicy są informowani o wprowadzanych zmianach, a w razie potrzeby szkolenie jest powtarzane.

§ 13.

1. Zasady i procedury interwencji mają na celu wspieranie pracowników w realizowaniu prawnego i społecznego obowiązku reagowania w sytuacji podejrzenia krzywdzenia dziecka. 
2. Celem interwencji jest zatrzymanie krzywdzenia dziecka, udzielenie mu ochrony w celu zapewnienia mu bezpieczeństwa 
3. Zagrożenie bezpieczeństwa dzieci może przybierać różne formy, z wykorzystaniem różnych sposobów kontaktu i komunikowania.
4. Na potrzeby niniejszego dokumentu przyjęto następującą kwalifikację zagrożenia bezpieczeństwa dzieci:

1. Przestępstwo na szkodę dziecka (np. wykorzystanie seksualne, znęcanie się nad dzieckiem).
2. Inna forma krzywdzenia, niebędąca przestępstwem, taka jak np. krzyk, kary fizyczne, poniżanie.
3. Zaniedbanie potrzeb życiowych dziecka (np. związanych z żywieniem, higieną czy zdrowiem).

5. Na potrzeby niniejszego dokumentu wyróżniono procedury interwencji w przypadku podejrzenia działania na szkodę dziecka przez:

1. Osoby dorosłe (pracownicy, inne osoby trzecie, rodziców/opiekunów prawnych).
2. Inne dziecko.

§ 14.

1. Osobą odpowiedzialną za prowadzenie interwencji jest kierownictwo podmiotu, które, może powierzyć wykonywanie do tego zadania innej osobie.
2. W przypadku powzięcia przez pracownika podejrzenia, że dziecko jest krzywdzone, lub zgłoszenia takiej okoliczności przez dziecko lub opiekuna dziecka, pracownik ma obowiązek sporządzenia notatki służbowej i przekazania uzyskanej informacji osobie odpowiedzialnej za prowadzenie interwencji. Notatka ma formę pisma lub maila.
3. Jeżeli zgłoszono krzywdzenie ze strony osoby odpowiedzialnej za prowadzenie interwencji, wówczas działania opisane w niniejszym rozdziale podejmuje osoba, która dostrzegła krzywdzenie lub do której zgłoszono podejrzenie krzywdzenia.
4. Do udziału w interwencji można włączyć specjalistów, w szczególności psychologów i pedagogów aby skorzystać z ich profesjonalnej pomocy podczas rozmowy z dzieckiem o trudnych doświadczeniach.

§ 15.

1. Osoba odpowiedzialna za prowadzenie interwencji informuje opiekunów o ciążącym na niej obowiązku zgłoszenia podejrzenia krzywdzenia dziecka do odpowiedniej instytucji (prokuratura/policja lub sąd rodzinno-opiekuńczy, lub najbliższy ośrodek pomocy społecznej). Jeżeli poinformowanie opiekuna dziecka jest sprzeczne z dobrem dziecka lub niemożliwe, odstępuje się od tego obowiązku.
2. Po poinformowaniu opiekunów zgodnie z punktem poprzedzającym, osoba odpowiedzialna za interwencję składa zawiadomienie o podejrzeniu przestępstwa do prokuratury i/lub policji lub wniosek o wgląd w sytuację rodziny do sądu rejonowego, wydziału rodzinnego i nieletnich oraz ośrodka pomocy społecznej.
3. Dalsze czynności są podejmowane przez właściwe instytucje, zgodnie z ich kompetencjami.

§ 16.

1. Z przebiegu każdej interwencji sporządza się kartę interwencji, której wzór stanowi Załącznik 3 do niniejszych Standardów. Kartę załącza się do rejestru interwencji prowadzonego przez podmiot.
2. Wszystkie osoby, które w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych powzięły informację o krzywdzeniu dziecka lub informacje z tym związane, są zobowiązane do zachowania poufności, wyłączając informacje przekazywane uprawnionym instytucjom w ramach działań interwencyjnych.
3. W przypadku gdy podejrzenie zagrożenia bezpieczeństwa dziecka zgłosił opiekun dziecka, a podejrzenie to nie zostało potwierdzone, należy o tym fakcie poinformować opiekunów dziecka na piśmie.

§ 17.

1. W przypadku podejrzenia, że życie dziecka jest zagrożone lub grozi mu ciężki uszczerbek na zdrowiu pracownik, który pierwszy powziął informację o zagrożeniu niezwłocznie odpowiednie służby (policja, pogotowie ratunkowe).
2. Po dokonaniu zawiadomienia sporządza kartę interwencji, którą przekazuje osobie odpowiedzialnej za prowadzenie interwencji.

§ 18.

1. W przypadku gdy zgłoszono krzywdzenie dziecka, osoba odpowiedzialna za interwencję przeprowadza rozmowę z dzieckiem i innymi osobami mającymi lub mogącymi mieć wiedzę o zdarzeniu i o sytuacji osobistej (rodzinnej, zdrowotnej) dziecka, a w szczególności - z jego rodzicem/opiekunem. Osoba odpowiedzialna za interwencję podejmuje starania w celu ustalenia przebiegu zdarzenia, ale także wpływu zdarzenia na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka. Ustalenia są spisywane w karcie interwencji.
2. Osoba odpowiedzialna za interwencję organizuje spotkanie/a z opiekunem dziecka (o ile opiekun nie jest osobą stosującą przemoc), podczas którego przekazuje informacje o zdarzeniu oraz o zasadności i istniejących możliwościach skorzystania ze specjalistycznego wsparcia, w tym u innych podmiotu lub służb.
3. Jeżeli istnieje podejrzenie, że na szkodę dziecka popełniono przestępstwo, osoba odpowiedzialna za interwencję sporządza zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa i przekazuje je do właściwej miejscowo jednostce policji lub prokuratury.
4. W przypadku, gdy z rozmowy z opiekunem wynika, że nie jest zainteresowany udzieleniem pomocy dziecku, ignoruje zdarzenie lub w inny sposób nie wspiera dziecka, które doświadczyło krzywdzenia, osoba odpowiedzialna za interwencję sporządza wniosek o wgląd w sytuację rodziny, który kieruje do sądu rodzinnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania dziecka.
5. W przypadku, gdy z przeprowadzonych ustaleń wynika, że opiekun dziecka zaniedbuje jego potrzeby psychofizyczne lub rodzina jest niewydolna wychowawczo lub rodzina stosuje przemoc wobec dziecka, należy poinformować ośrodek pomocy społecznej o tym fakcie oraz potrzebie udzielenia pomocy rodzinie. Nadto gdy niespełnianie potrzeb wynika z sytuacji ubóstwa, ma miejsce przemoc i zaniedbanie – należy także powiadomić o konieczności wszczęcia procedury „Niebieskie Karty”.

§ 19.

1. W przypadku gdy zgłoszono krzywdzenie dziecka przez pracownika podmiotu, osoba ta zostaje odsunięta od wszelkich form kontaktu z dziećmi (nie tylko dzieckiem pokrzywdzonym) do czasu wyjaśnienia sprawy.
2. Wszystkie osoby, które w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych powzięły informację o krzywdzeniu dziecka lub informacje z tym związane, są zobowiązane do zachowania tych informacji w tajemnicy, wyłączając informacje przekazywane uprawnionym instytucjom w ramach działań interwencyjnych.

§ 20.

1. 1. W przypadku podejrzenia krzywdzenia dziecka przez inne dziecko przebywające na terenie podmiotu (np. na zajęciach grupowych) należy przeprowadzić rozmowę z dzieckiem podejrzewanym o krzywdzenie oraz jego opiekunem a także oddzielnie z dzieckiem krzywdzonym i jego opiekunem. Ponadto należy porozmawiać z innymi osobami mającymi wiedzę o zdarzeniu. 
   2. W trakcie rozmów należy dążyć do ustalenia przebiegu zdarzenia, a także wpływu zdarzenia na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka krzywdzonego. Ustalenia są spisywane na karcie interwencji. Sporządza się dwie odrębne karty interwencji dla dziecka krzywdzącego oraz krzywdzonego.
   3. Wspólnie z opiekunem dziecka krzywdzącego należy opracowuje się plan naprawczy, celem zmiany niepożądanych zachowań.
   4. Z opiekunem dziecka krzywdzonego opracowuje się plan zapewnienia mu bezpieczeństwa, włączając w ten plan sposoby odizolowania dziecka od źródeł zagrożenia.
   5. W trakcie rozmów należy upewnić się, że dziecko podejrzewane o krzywdzenie innego dziecka samo nie jest krzywdzone przez opiekuna, innych dorosłych bądź inne dzieci. W przypadku potwierdzenia takiej okoliczności należy podjąć stosowną interwencję także w stosunku do tego dziecka.
   6. W przypadku, gdy dziecko krzywdzące nie uczestniczy w działaniach podmiotu (jest osobą „z  zewnątrz”) należy porozmawiać z dzieckiem krzywdzonym, innymi osobami mającymi wiedzę o zdarzeniu, a także z opiekunami dziecka krzywdzonego celem ustalenia przebiegu zdarzenia, a także wpływu zdarzenia na zdrowie psychiczne i fizyczne dziecka. Kierownictwo podmiotu organizuje spotkanie/a z opiekunem dziecka, którym przekazuje informacje o zdarzeniu oraz o potrzebie/możliwości skorzystania ze specjalistycznego wsparcia, w tym u innych podmiotu  lub służb oraz o sposobach reakcji na zdarzenie (poinformowanie sądu rodzinnego, poinformowanie szkoły, poinformowanie opiekunów dziecka krzywdzącego).

§ 21.

1. Jeżeli osobą podejrzewaną o krzywdzenie jest dziecko w wieku od 13 do 17 lat, a jego zachowanie nosi znamiona czynu karalnego, należy o zdarzeniu należy poinformować właściwe organy.
2. Jeżeli osobą podejrzewaną o krzywdzenie jest dziecko powyżej lat 17, a jego zachowanie nosi znamiona przestępstwa, o zdarzeniu należy poinformować właściwe organy.

§  22.

1. W przypadku zgłoszenia/ujawnienia treści nielegalnych, szkodliwych lub nieodpowiednich do wieku, lub w przypadku zdarzeń godzących w bezpieczeństwo dzieci związanych z korzystaniem z Internetu należy:

1. Powiadomić opiekuna dziecka skrzywdzonego i dziecka udostępniającego treści.
2. Zdarzenie zarejestrować, przeanalizować oraz odpowiednio udokumentować.
3. Powiadomić właściwe organy w przypadku podejrzenia popełnienia czynu zabronionego.
4. Zapewnić bezpieczeństwo i wsparcie dziecku poszkodowanemu.

§  23.

1. 1. Po ujawnieniu krzywdzenia dziecka osoba odpowiedzialna za udzielanie wsparcia dziecku opracowuje, samodzielnie lub w powołanej przez siebie grupie, plan wsparcia z uwzględnieniem niezbędnej możliwej pomocy i wskazania działań w celu zapewnienia dziecku bezpieczeństwa, a następnie wdraża go w życie.
   2. Plan wsparcia może być współtworzony przy pomocy innych specjalistycznych podmiotów. 
   3. Plan wsparcia powinien być również opracowany z rodzicami/opiekunami dziecka i omówiony z dzieckiem. W przypadku, gdy rodzic/opiekun jest osobą krzywdzącą dziecko, wówczas plan należy opracować w porozumieniu z rodzicem/opiekunem niekrzywdzącym.
   4. Dokumentacja dotycząca ujawnionych lub zgłoszonych incydentów i zdarzeń przechowywana jest w siedzibie podmiotu. 

§ 24.

1. Za zagrożenia związane z użytkowaniem przez dzieci Internetu i mediów elektronicznych uznaje się:  

1. Dostęp do treści nielegalnych, min. materiałów przedstawiających seksualne wykorzystywanie dziecka; materiały przedstawiające twardą pornografię,  treści propagujące rasizm i ksenofobię, inne nielegalne treści skierowane przeciwko bezpieczeństwu dzieci, na przykład:  propagowanie lub pochwalanie zachowań o charakterze pedofilskim, materiały utrwalające wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej przy użyciu przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu albo rozpowszechniane bez jej zgody, treść pornograficzne udostępniane małoletniemu, uwodzenie dziecka poniżej 15 r.ż. przez Internet, tzw. child grooming, zjawisko szantażu na tle seksualnym (określane również jako „sextortion”). 
2. Dostęp do treści szkodliwych i nieodpowiednich m.in. treści obrazujących przemoc, obrażenia fizyczne, prezentujących drastyczne sceny, śmierć, okrucieństwo wobec zwierząt, treści nawołujących do podejmowania działań autodestrukcyjnych (samookaleczeń, pro-ana, samobójstw, zażywania szkodliwych substancji, w tym środków psychoaktywnych niezidentyfikowanych jednoznacznie jako narkotyki itp.), treści nawołujących do przemocy,  przestępczości, radykalizacji (również sekty) i ekstremizmu, patostreamy, treści dyskryminacyjnych oraz pornograficznych. 
3. Dostęp do szkodliwych i nieodpowiednich kontaktów online oraz usług online - m.in. presja rówieśnicza, cyberprzemoc, grooming, szantaż na tle seksualnym, aktywność seksualna jako źródło dochodu osób nieletnich, hazard online, reklamy niedostosowane do wieku, media społecznościowe niedostosowane do wieku. 
4. Dostęp do szkodliwych i ryzykownych zachowań - np. podejmowanie wyzwań online, seksting, wywieranie presji, stosowanie przemocy z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych.

2. Jeżeli podmiot zapewnia małoletnim dostęp do urządzeń elektronicznych z dostępem do sieci Internet zobowiązana jest podejmować działania zabezpieczające małoletnich przed dostępem do treści, które mogą stanowić zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju; w szczególności należy zainstalować i aktualizować oprogramowanie zabezpieczające przed złośliwym oprogramowaniem i filtrujące treści. 
3. W przypadku dostępu realizowanego pod nadzorem pracownika podmiotu, osoba ta informuje dzieci o zasadach bezpiecznego korzystania z Internetu. Pracownik czuwa także nad bezpieczeństwem korzystania z Internetu.
4. Podmiot zapewnia stały dostęp do materiałów edukacyjnych, dotyczących bezpiecznego korzystania z Internetu, przy komputerach, z których możliwy jest swobodny dostęp do sieci. 
5. Koordynator bezpieczeństwa w Internecie zapewnia, aby sieć internetowa podmiotu lub sieć udostępniania dzieciom w inny sposób, była zabezpieczona przed niebezpiecznymi treściami
6. Informację o dziecku, które korzystało z komputera w czasie wprowadzenia niebezpiecznych treści, Koordynator bezpieczeństwa w Internecie przekazuje kierownictwu podmiotu, który powiadamia opiekunów dziecka o zdarzeniu.
7. Każdy pracownik pracujący z dziećmi czuwa nad bezpiecznym korzystaniem przez nie z mediów elektronicznych, w szczególności pilnuje, aby dzieci nie rejestrowały ani nie publikowały wizerunku swojego lub innych dzieci przed, w trakcie i po treningu/rozgrywkach w sposób sprzeczny z godnością dziecka, a także informuje dzieci o konieczności rozważnego korzystania z mediów społecznościowych.

§ 25.

1. Podmiot wyznacza osobę odpowiedzialną za standardy ochrony dzieci w podmiocie. 
2. Osoba, o której mowa w punkcie poprzedzającym, jest odpowiedzialna za monitorowanie realizacji standardów, za reagowanie na sygnały naruszenia standardów, prowadzenie i analizę rejestru zgłoszeń oraz proponowanie w nich zmian.

§ 26.

1. Standardy wchodzą w życie z dniem ogłoszenia. 

2. Standardy zostają umieszczone na stronie internetowej podmiotu oraz udostępnione na tablicy ogłoszeń lub w innym widocznym miejscu w siedzibie podmiotu lub poprzez przesłanie tekstu Standardów pracownikom i rodzicom dzieci drogą elektroniczną, również w wersji skróconej, przeznaczonej dla dzieci.

3. Podmioty współpracujące, w przypadku, gdy ich działalność obejmuje kontakt z dziećmi, są zobowiązane do zaznajomienia się i przestrzegania niniejszych Standardów oraz podpisania oświadczenia, który stanowi załącznik nr 2 do Standardów.

4. Na poczet ustawowych obowiązków podmiot przetwarza dane osobowe niezbędne w realizacji celów Standardów. 

5. Standardy w wersji skróconej, zrozumiałej dla dzieci stanowi Załącznik nr 1. 

Załącznik nr 1 

STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH – WERSJA SKRÓCONA DLA DZIECI

1. Standardy Ochrony Małoletnich (zwane dalej „Standardami”) są zasadami, które pomagają chronić dzieci.
2. Pracownicy uczą się, jak zapobiegać krzywdzeniu dzieci. Jeśli zauważą coś niepokojącego, zgłaszają to osobie odpowiedzialnej za ochronę dzieci i pomagają znaleźć wsparcie. Każda osoba pracująca z dziećmi musi przestrzegać zasad bezpiecznych relacji.
3. Najważniejsze jest dobro dziecka.
4. Pracownicy traktują dzieci z szacunkiem i dbają o ich potrzeby.
5. Stosowanie przemocy wobec dzieci jest absolutnie zabronione.
6. Nie wolno nawiązywać z dziećmi relacji romantycznych ani seksualnych.
7. Pracownicy powinni działać zgodnie z przepisami i być odpowiedzialni w kontaktach z dziećmi.
8. Każda interakcja z dzieckiem musi być przemyślana i jawna, aby uniknąć nieporozumień.
9. Pracownik w komunikacji z dziećmi:
   1. Zachowuje cierpliwość i szacunek.
   2. Słucha uważnie i odpowiada odpowiednio do wieku dziecka.
   3. Informuje dziecko o decyzjach dotyczących jego osoby, uwzględniając jego oczekiwania.
   4. Szanuje prywatność dziecka i informuje je, gdy konieczne jest naruszenie poufności w celu ochrony jego dobra.
   5. W miarę możliwości pracuje z dzieckiem w miejscach, gdzie inni pracownicy są w pobliżu; w sytuacjach sam na sam informuje o tym inne osoby.
   6. Upewnia dziecko, że może zgłosić, jeśli czuje się niekomfortowo, i że może oczekiwać reakcji.
   7. Nie zawstydza, nie upokarza, nie obraża ani nie ignoruje dziecka.
   8. Nie krzyczy na dziecko, zamiast tego reaguje stanowczo, gdy zachodzi zagrożenie.
   9. Chroni informacje wrażliwe dotyczące dziecka przed osobami nieuprawnionymi.
   10. Zachowuje się w sposób stosowny i unika nieodpowiednich gestów, słów, żartów oraz wykorzystania przewagi wobec dziecka

11. Pracownik podczas działań z dziećmi:

1. 1. Zawsze działa jawnie w kontaktach z dziećmi.
   2. Docenia wysiłek dzieci, nie obwinia ich za porażki i nie koncentruje się wyłącznie na wynikach.
   3. Traktuje dzieci równo, niezależnie od ich cech osobistych, takich jak płeć, sprawność, pochodzenie itp.
   4. Szanuje prywatność dzieci, unika wchodzenia do toalet czy szatni, gdy tam przebywają.
   5. Informuje kierownictwo o ryzykownych sytuacjach, takich jak zauroczenie między dzieckiem a pracownikiem.
   6. Unika faworyzowania dzieci i nie zapewnia nadmiernej opieki, gdy nie jest to potrzebne.
   7. Nie nawiązuje relacji romantycznych ani seksualnych z dziećmi, nie komentuje ani nie udostępnia treści o takim charakterze.
   8. Nie utrwala wizerunku dziecka bez zgody, ani nie udostępnia zdjęć osobom trzecim bez zgody.
   9. Nie proponuje dzieciom alkoholu, tytoniu ani nielegalnych substancji, ani ich nie używa w obecności dzieci.
   10. Nie przyjmuje prezentów ani pieniędzy od dzieci lub ich rodziców, unika sytuacji zależności.

12. Pracownik w kontakcie fizycznym z dziećmi:

1. Uprzednio informuje dziecko, jeśli musi go dotknąć, i wyjaśnia powody.
2. Jest gotów wyjaśnić swoje działania dotyczące kontaktu fizycznego.
3. Zachowuje szczególną ostrożność wobec dzieci, które doświadczyły nadużyć.
4. Podczas opieki higienicznej unika niepotrzebnego kontaktu fizycznego i dba o obecność innej osoby.
5. Nie narusza fizycznej integralności dziecka, nie bije ani nie szturcha.
6. Nie dotyka dziecka w sposób, który mógłby być uznany za nieprzyzwoity.
7. Nie angażuje się w zabawy o charakterze brutalnym, jak łaskotanie czy udawane walki.

13. Pracownicy spotykają się z dziećmi tylko w godzinach swojej pracy. Pracownicy nie mogą zapraszać dzieci do swoich domów ani spotykać się z nimi po pracy.
14. Pracownicy mogą kontaktować się z dzieckiem przez prywatne wiadomości (np. telefon, mail) tylko wtedy, gdy wiedzą o tym opiekunowie i kierownictwo.
15. Jeśli pracownik musi spotkać się z dzieckiem po pracy, informuje o tym kierownictwo, a opiekun dziecka musi wyrazić na to zgodę.
16. Pracownicy wiedzą, jak rozpoznać, kiedy dziecko może być krzywdzone, i pilnują, żeby każde dziecko czuło się bezpieczne.
17. Pracownicy są szkoleni, jak nas chronić, i wiedzą, jakie mają obowiązki wobec dzieci.
18. Jeśli dzieje się coś złego, pracownicy reagują, aby zapewnić dzieciom bezpieczeństwo.

19. Gdy inne dziecko robi komuś krzywdę:
    1. Rozmawia się z obojgiem dzieci: tym, które zrobiło coś złego, i tym, które zostało skrzywdzone, oraz ich rodzicami. Dowiadujemy się, co się stało, i zapisujemy to na specjalnych kartach dla każdego dziecka.
    2. Dla dziecka, które zrobiło coś złego, ustalamy plan naprawy zachowania, a dla skrzywdzonego dziecka – plan zapewnienia mu bezpieczeństwa.
    3. Sprawdzamy też, czy dziecko, które krzywdziło, samo nie jest krzywdzone. Jeśli tak, pomagamy także temu dziecku.
20. Jeśli ktoś udostępnia nielegalne, niebezpieczne lub nieodpowiednie treści w Internecie, rozmawiamy z rodzicami obu dzieci – tego, które udostępniło treści, i tego, które zostało skrzywdzone.
21. Zapewniamy bezpieczeństwo dziecku i zgłaszamy sprawę odpowiednim służbom, jeśli trzeba.
22. Po odkryciu, że dziecko zostało skrzywdzone, tworzymy plan pomocy, by zapewnić mu bezpieczeństwo. Plan ten ustalamy z rodzicami i z dzieckiem, chyba że rodzic krzywdzi dziecko – wtedy plan tworzymy z kimś innym.
23. Jeśli dzieci korzystają z Internetu w naszej placówce, dbamy o to, by miały dostęp do bezpiecznych materiałów i przypominamy im, jak korzystać z Internetu w sposób bezpieczny. W miarę możliwości chronimy dzieci przed niebezpiecznymi treściami w Internecie, takimi jak przemoc, nieodpowiednie filmy czy groźne kontakty.
24. W każdej placówce jest osoba odpowiedzialna za to, żeby wszyscy przestrzegali zasad ochrony dzieci. Ta osoba reaguje, jeśli coś złego się wydarzy i monitoruje wszystkie zgłoszenia.
25. Zasady ochrony dzieci są ogłaszane na stronie internetowej placówki oraz w miejscach widocznych, aby każdy mógł się z nimi zapoznać.